Pan Bóg ma wzgląd na piękno i niepowtarzalność każdego człowieka. W Kościele świętym jest to uwidocznione w powołaniu zakonnym, które zostaje posadzone w glebie konkretnej wspólnoty należącej do Kościoła. Tym wszystkim kieruje Duch Święty. On kieruje wezwaną do życia konsekrowanego osobą, posadzoną w ziemi obiecanej danego Zgromadzenia zakonnego. On umieszcza na świeczniku wspólnoty światło zakonnika, którego nie wolno “stawiać pod łóżkiem”.
Jezus przechodzący pomiędzy wspólnotami Kościoła w Apokalipsie, pyta się również o moją wspólnotę zakonną. Słowo Boże i Księgi pisane pod natchnieniem Ducha Świętego – Pismo święte, Dokumenty Kościoła, Pisma Ojca Założyciela, Konstytucje zakonne – wzywają do wierności i są źródłem rozwoju zakonnika i jego Wspólnoty. Śluby zakonne są winnym szczepem, aby owoce życia zakonnego były obfite.
Miłosierdzie Boże pojmowane na poziomie osoby konsekrowanej zawsze prowadzi do oczyszczenia, nawet “ukrytych grot”, zaś “odpocznienie” w Bogu jest celem życia proroka. Osoba konsekrowana jak prorok, który ma wyjść do ludzi ze wzrokiem utkwionym w Jezusa. Prorocy ukazani w Piśmie świętym byli wzorem i światłem na drogach życia konsekrowanego, ukazywanego w naukach rekolekcjonisty.
Oto program i najważniejsze myśli rekolekcji świętych, które odbyły się w Domu rekolekcyjnym w Kluczborku pod przewodnictwem Ks. Jana Seremaka CSMA.
